Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS) działa na zasadzie modulacji bólu poprzez mechanizmy obwodowe i ośrodkowe. Poprzez dostarczanie niskonapięciowych impulsów elektrycznych za pomocą elektrod umieszczonych na skórze, TENS aktywuje duże mielinowane włókna A-beta, które hamują przekazywanie sygnałów nocyceptywnych przez róg tylny rdzenia kręgowego – zjawisko to opisuje teoria bramek nerwowych.
Ponadto TENS może indukować uwalnianie endogennych opioidów, takich jak endorfiny i enkefaliny, które dodatkowo osłabiają odczuwanie bólu poprzez wiązanie się z receptorami opioidowymi zarówno w ośrodkowym, jak i obwodowym układzie nerwowym. Natychmiastowe działanie przeciwbólowe może ujawnić się w ciągu 10 do 30 minut od rozpoczęcia stymulacji.
Badania kliniczne wykazały, że ilościowo stymulacja TENS może prowadzić do statystycznie istotnej redukcji wyników VAS, zazwyczaj o 4–6 punktów, choć różnice zależą od indywidualnych progów bólu, rodzaju leczonego bólu, umiejscowienia elektrod oraz parametrów stymulacji (np. częstotliwości i intensywności). Niektóre badania sugerują, że wyższe częstotliwości (np. 80–100 Hz) mogą być skuteczniejsze w leczeniu bólu ostrego, natomiast niższe częstotliwości (np. 1–10 Hz) mogą zapewniać dłużej utrzymujące się efekty.
Ogólnie rzecz biorąc, TENS stanowi nieinwazyjną terapię wspomagającą w leczeniu ostrego bólu, zapewniającą korzystny stosunek korzyści do ryzyka, przy jednoczesnym ograniczeniu konieczności stosowania interwencji farmakologicznych.
Czas publikacji: 07-04-2025
